کسی که علم دارد ؛ عالم است اما کسی که درک  دارد مدرک است . با علم تو دانا می شوی ؛ اما با درک تو دارا می شوی . کسی که بدنش سوخته و فریاد می زند و می گوید که درد دارم ؛ اندازه ی درد او را تو درک نمی کنی ، فقط علم داری که سوختن ، سوزش و درد دارد ؛ اما دیگر بیشتر از این را نمی توانی درک کنی ؛ اما وقتی بدن تو هم مثل او در آتش سوخت و از درد بیقرار شدی ؛ وجود تو مدرک می شود و آن درد را می چشی .

انسان با هر از دست دادنی وجودش اشتداد و وسعت می گیرد و بزرگ می شود و بینش و دیدگاه او عوض شده و وجودش باز می شود و به درک بالا می رسد و خدا را همه کاره می بیند و خودش را هیچ کاره ، لذا همه ی کارها را به او واگذار می کند ؛ نه فقط زبانی بلکه واقعا در وجودش به این ادراک رسیده که آنچه خدا برایش پیش آورده و می آورد ؛ مشیّت خداست و مصلحت اوست لذا با رضایتمندی آن را می پذیرد و در کار خدا دخالت و اظهار نظر بیجا نمی کند ؛ بلکه در آن صبر می کند و بدنبال این صبرش خداوند به او پاداش میدهد و وجود او را لطیف تر و مدرک تر از قبل می کند و او با این لطافت روح به عالم ملکوت راه پیدا می کند .

وقتی خدای مهربون یک چیزی ازت می گیره مطمئن باش ؛ دوستت داره و میخواد یک چیز بهتری بهت بده . راضی باش به آنچه از تو می گیره و راضی باش به آنچه به تو میده و تشکر رو فراموش نکن . پسر یا دختر بهت میده یا نمیده راضی باش و نق نزن ؛ حکمتش اینه که بده یا نده .  وقتی می بینه خراب کردی و می خوای خودت رو درست کنی ؛ کمکت می کنه . یک جایی فشاری ، مصیبتی بهت وارد می کنه ؛ یک جایی باید داروی تلخ بخوری ؛ نق نزن بخور ! کم کم خوب میشی ؛ ته قلبت می بینی که دلت صاف تر شده و ........می بینی الان روشن تر شدی و حقایق را بهتر می فهمی ؛ دیگه داروی تلخ را نه به اکراه بلکه با رغبت می خوری ؛ کم کم می بینی درختی که پژمرده بود داره جوانه می زنه و بالا میاد .

جوانه رو که از جا نمی کنند ؛ باید بهش کود بدهند تا رشد کنه و بالا بیاد. وقتی اون مهربون می بینه داری جوانه می زنی ؛ می خواد رشدت بده تا بالنده و بزرگ بشی . پس به پایت کود بدبو می ریزه و به مصیبتی جدید تو را مبتلا می کنه ؛ پس دلگیر نشو و مطمئن باش بعدا با محبتی و ..... بشارتی نو ؛ جبرانش می کنه .